Ο Τσε αρνήθηκε να φορέσει γάντια, όταν φρόντιζε τους λεπρούς ασθενείς
Για χρόνια η νόσος Χάνσεν βασάνιζε ασθενείς και αποτελούσε ένα βαρύ στίγμα. Οι λεπροί περιθωριοποιούνταν από την κοινωνία και ζούσαν εξόριστοι σε απομονωμένα νησιά και οικισμούς. Το πρώτο και μακροβιότερο ίδρυμα για τέτοιες περιπτώσεις ήταν το Λεπροκομείο ή αλλιώς Λωβοκομείο της Χίου. Σήμερα το ίδρυμα έχει εγκαταλειφθεί και τα σημάδια της φθοράς του χρόνου αλλά και […]
Των Τζον Λόϋντ & Τζον Μίτσινσον Τα κουδούνια των λεπρών είχαν στόχο να προσελκύουν τον κόσμο, όχι να τον απομακρύνουν. Από πολύ νωρίς, οι λεπροί αναγκάζονταν να ζουν απομονωμένοι. Στην Ευρώπη απαγορευόταν δια νόμου να παντρευτούν, να αφήσουν διαθήκη ή να εμφανιστούν στο δικαστήριο – ενώ είχαν δικαίωμα να μιλήσουν σε κάποιο μη λεπρό μόνο αν […]
Τη δεκαετία του ’50, η λέπρα ήταν θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τη σκηνοθέτιδα Λίλα Κουρκουλάκου, η οποία αποφάσισε να δημιουργήσει ταινία βασισμένη στη ζωή των κατοίκων της Σπιναλόγκας. «Πολύς κόσμος τρόμαζε στην ιδέα μιας ταινίας για τη λέπρα. Σε κάποιες γειτονιές, πολλοί φοβόντουσαν ακόμη και στον κινηματογράφο να μπούν […]
Ο Ρεμουντάκης, που ήταν τριτοετής φοιτητής της Νομικής όταν αρρώστησε, φαίνεται πως ήταν ο άνθρωπος που περίμεναν όλοι οι υπόλοιποι για να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής.
Οι γιατροί δεν είχαν ούτε την επιστημονική κατάρτιση, ούτε τον τεχνικό εξοπλισμό, για να εξετάζουν τους ασθενείς με ακρίβεια, με αποτέλεσμα να κάνουν λάθος διαγνώσεις.
Η δύναμη του έρωτα νικούσε την απομόνωση που επέβαλε η πολιτεία.
Ο Κρητικός Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης, που οργάνωσε του λεπρούς στο νησί της Σπιναλόγκα, μιλάει για τα προβλήματά τους. Απόσπασμα από την εκπομπή “Μηχανή του Χρόνου”.