Εξάρχεια πέντε το απόγευμα. Περπατάω με έναν 19χρονο συγγενή μου.
Μια ομάδα αστυνομικών, μάλλον η Δέλτα (οι αστυνομικοί με τα παπάκια) εφορμά σε ένα πεζόδρομο και σταματά απότομα ένα πιτσιρικά, που βάδιζε με ένα καπελάκι του καφέ στο χέρι.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό που θυμάμαι για τον νεαρό, είναι ότι ήταν πολύ αδύνατος, μικροκαμωμένος και φορούσε μαύρα.
Το τρίτο ότι ήταν φοβισμένος. Ο μικρός τους απαντά στις κοφτές ερωτήσεις και ψάχνει στο παντελόνι την ταυτότητα του.
Αμήχανος, δεν ξέρει τι να κάνει την κούπα με τον καφέ. Ο αστυνομικός, που δεν έχει βγάλει το κράνος, το αρπάζει από τα χέρια του και το πετά με δύναμη στον πεζόδρομο.
Δίπλα ήταν ένα κάδος με σκουπίδια. Ο νεαρός που ήταν μαζί μου είδε τη σκηνή και μου είπε:
-«να το μαζέψω;»
Δεν απαντώ τίποτα.
Περπατάμε προς το κοντινό ψιλικατζίδικο.
Επανέρχεται: «Να το μαζέψω;»
Δεν απαντώ τίποτα, απλά δείχνω βαθυστόχαστα προβληματισμένος και προσπαθώ να δω τι θα γίνει με τον πιτσιρικά που έλεγχε η αστυνομία.
Βγαίνουμε από το ψιλικατζίδικο και φεύγουμε.
-έχεις δίκιο, είπε θα μου την έλεγε
-Γιατί να στην πει; Που καθαρίζεις τα σκουπίδια του;
-Επειδή είναι μπάτσος, απάντησε. Αν δεν ήταν θα πέταγε τον καφέ του παιδιού έτσι;
Συνεχίσαμε προς την Καλλιδρομίου. Πιάσαμε μια συζήτηση περί εξουσίας και πως πρέπει να τη διαχειρίζεται ένας νέος άνθρωπος. Τον φλόμωσα στις αμπελοφιλοσοφίες.
Του άρεσε η συζήτηση και μιλήσαμε αρκετή ώρα.
Στην Καλλιδρομίου μας πρόλαβε η ίδια ομάδα των αστυνομικών που προφανώς κάτι έψαχνε.
Μπήκαν σε κάτι στενά, δεν βρήκαν τίποτα και έφυγαν.
Σκεφτόμουν όλη μέρα το περιστατικό. Απορούσα γιατί;
Έχω δει χειρότερες αυθαιρεσίες από αστυνομικά όργανα και έχω υποστεί κάποιες.
Δεν ήταν κάτι σημαντικό η εκτόξευση ενός καφέ και η παρουσία τους, προφανώς, ήταν αποτέλεσμα κάποιας έρευνας.
Άλλωστε και τα Εξάρχεια δεν χρειάζονται αστυνόμευση από τους εμπόρους ναρκωτικών;
Ένας απλός καφές ήταν και μάλιστα μισός. Το παρατήρησα όταν παρακολουθούσα την πορεία του προς το πεζοδρόμιο.
Την επόμενη μέρα που πέρασα από το ίδιο σημείο κατάλαβα γιατί με ενόχλησε τόσο.
Έπρεπε να είχα σηκώσει εγώ τον καφέ.
Δημήτρης Πετρόπουλος
Ο Δ.Πετρόπουλος και ο Χ. Βασιλόπουλος έχουν γράψει το βιβλίο
Ειδήσεις σήμερα:
- Τροχαίο στην Βουλή. Ενοχή του αστυνομικού για αμέλεια που οδήγησε στον θάνατο του Ιάσονα ζήτησε ο εισαγγελέας
- Αποκαλυπτήρια της προτομής του “πατριάρχη” του ελληνικού κινηματογράφου Φιλοποίμενα Φίνου
- Πρώτη ημέρα εφαρμογής του «εισιτηρίου εισόδου» στην Βενετία. Αντιδρούν οι κάτοικοι. Συγκρούσεις με την αστυνομία (Βίντεο)
- Βρέθηκαν εκατοντάδες βόμβες του Β’ Παγκόσμιου θαμμένες στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού
Ακολουθήστε τη mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr
Είμαι Αστυνομικός , δεν έχω κάνει ποτέ κατάχρηση εξουσίας , ουδέποτε έχω μειώσει κανέναν συνάνθρωπο όσων αφορά την προσωπικότητα του και όλη η φιλοσοφία μου σε σχέση με την εκτέλεση του επαγγέλματος μου είναι η προσφορά στο Κοινωνικό σύνολο..Θα ήθελα αγαπητέ Δημήτρη να σχολιάσω τον τίτλο του κειμένου , το οποίο βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον..Ίσως να τον πέταγε , διότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε έναν μπάτσο μέσα μας που πρέπει να αντιμετωπίσουμε..Όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να διδασκόμαστε πως να διαχειριστούμε την εξουσία (κρατική ή άλλης μορφής) που μας δίνεται με κάποιον τρόπο.. Ο σερβιτόρος που ξεφτιλίζει τον βοηθό σε κάποιο εστιατόριο δεν διαφέρει ουσιαστικά από τον μπάτσο που πέταξε τον καφέ , διότι αν είχε την εξουσία του δεύτερου , θα έκανε το ίδιο! Σε παραπέμπω σε ένα ντοκιμαντέρ με την ονομασία Stamford Prison Experiment.. Για να μην παρεξηγηθώ καταδικάζω απερίφραστα την συγκεκριμένη ενέργεια , όπως και κάθε ενέργεια κατάχρησης εξουσίας , απλώς σχολιάζω γιατί θεωρώ ότι ανάλογες πράξεις δεν είναι συνυφασμένες με το επάγγελμα του αστυνομικού αλλά με το υποκείμενο που κατέχει την εξουσία και δεν γνωρίζει πως να τη διαχειριστεί..
Είναι προς τιμή σου το γεγονός ότι δεν έχεις καταχραστεί την “εξουσία” που σου δίνει η αίσθηση της δύναμης που σου παρέχει το λειτούργημά σου. Γιατί πρακτικά καμία εξουσία δε πηγάζει από το επάγγελμα του αστυνομικού. Το αντίθετο… Στην Αγγλία το moto της αστυνομίας ήταν “to serve and to protect”. Με λίγα λίγα η εξουσία είναι στον πολίτη και η αστυνομία υπάρχει ώστε να τον προστατεύει.
Δυστυχώς όμως, είναι άπειρα τα περιστατικά κατάχρησης εξουσίας από αμέτρητους συνάδελφούς σου. Κόκκινα φανάρια αγνούνται, παπάκια της ομάδας Δελτα περνούν ανάμεσα σε απροστατευτους πολίτες και πετάνε χειροβομβίδες κρότου λάμψης λες και είναι στραγάλια, ΜΑΤατζήδες επιστρέφουν πέτρες σε διαδηλωτές κτλ κτλ κτλ.
Μπορώ να δεχτώ αμέτρητες δικαιολογίες για τις δυσκολίες του επαγγέλματός σας… και να συμφωνήσω. Είναι όμως επιλογή σας και οφείλετε να κάνετε το καλύτερο δυνατό για τη ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. Αλλιώς κάντε αυτό που κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος: Βιογραφικό και ψάξιμο για καινούρια δουλειά
Παιζει να εισαι απο τους ελαχιστους που δεν κανουνε τους μαγκες φιλε μου.
Το προβλημα Κυριε Μολυβιατη δεν ειναι το πως θα διαχειριστει ο καθενας ξεχωριστα την εξουσια που κατεχει αλλα το πως θα αντιδρασουν οι αλλοι γυρω του στις πραξεις του.
Δηλαδη εσεις θεωρητικα ειστε ακρως επαγγελματιας ο οποιος κανει αυτο που πρεπει.Αλλα μηπως μεσα στις αρμοδιοτητες σας θα ηταν και να βαλετε στην θεση τους,τους συναδελφους σας που δεν κανουν σωστα την δουλεια τους?
Το προβλημα δεν ειναι η εξουσια,ειναι η συνεργασια!!
Η διαχείριση της εξουσίας είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Σε όλη μου την ζωή το έπαιζα αντεξουσιαστής, ώσπου έφτασε η ώρα και (για διάφορους λόγους που δεν είχαν σχέση με τα θέλω μου) πήγα στον στρατό. Το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσει αυτό το πράγμα και έτσι φρόντιζα να κάνω ότι μου λένε, για να με αφήνουν στην ησυχία μου. Τελικά αυτή η στρατηγική είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Επειδή ήξεραν πως δεν θα έκανα βλακείες, μου φόρτωναν όλο και περισσότερα.
Κάποια στιγμή έχω πάει στην βόρεια Ελλάδα, σε ένα στρατόπεδο εντός πόλης, όπου η μόνιμη δύναμη είμαστε όλοι γραφειάδες (εγώ ήμουν στην αποθήκη) και κάθε μήνα μας φέρνανε αποσπασμένους από άλλα στρατόπεδα για τις βαριές δουλειές. Οι αποσπασμένοι ήταν πομάκοι, ελληνορώσοι, τούρκοι με ελληνικές ρίζες κτλ. Σκλάβοι, σαν να λέμε.
Έπρεπε εγώ να πάρω αυτά τα παιδιά και να τα βάλω να αδειάσουν μια αποθήκη. Αλλά πως να το κάνω; Σάμπως είχα ξαναδιατάξει ανθρώπους να κάνουν αγγαρείες; Έπρεπε να βρω έναν τρόπο, ώστε να μην ενοχληθεί η ηθική μου, αλλά και να γίνει η δουλειά.
Την πρώτη ημέρα τους πήρα, ήπιαμε έναν καφέ στο κψμ και γνωριστήκαμε μεταξύ μας. Μιλήσαμε για μπάλα, έκανα πλάκα σε όσους ήταν σε άλλη ομάδα κτλ. Μετά κατεβήκαμε στις αποθήκες. Ξεκίνησα εγώ πρώτος να κουβαλάω. Όταν έβλεπα κάποιον να τεμπελιάζει, πάντα φορτωμένος, το έριχνα στην πλάκα. “Έλα ρε Βολκόφ που σε πόνεσε η μέση σου, έτσι είστε όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες;” Όταν κουραζόμουν πραγματικά, κάναμε διάλειμα όλοι μαζί για καφέ και τσιγάρο.
Το μεσημέρι ανέβηκα στον διοικητή να του αναφέρω πως η δουλειά είχε γίνει και να τον παρακαλέσω να μην βάλει τους συγκεκριμένους σε σκοπιές για να ξεκουραστούν.
“Ρε Τάδε, τι εννοείς τελειώσατε; Όλη την αποθήκη; Εγώ εννοούσα να την κάνετε μέχρι το τέλος της εβδομάδας…”
Τα παιδιά με αγαπήσανε, γιατί τους φερόμουν καλά και γιατί έβλεπαν πως εγώ πρώτος έπαιρνα τις σκηνές στην πλάτη. Η ηθική μου δεν τσαλακώθηκε, η δουλειά γινόταν. Όλα καλά. Και έκανα και μπράτσα, εγώ που μια ζωή ήμουν λαπάς.
Τον επόμενο μήνα, το ίδιο, με άλλους ανθρώπους. Πλησίαζε και η αποφυλάκισή μου από αυτό το πράγμα, άρχισε να αλλάζει η ψυχολογία μου. Αλλά και τον επόμενο μήνα, όλοι με αγαπούσανε.
Τον τελευταίο μήνα, κουβάλησα λιγότερο από όλους. Ήμουν πολύ κουρασμένος. Και πάλι, ποτέ δεν αδίκησα κανέναν από τους αποσπασμένους. Αλλά πραγματικά, τι θα γινόταν αν είχα μπροστά μου άλλους έξι μήνες; Τα νεύρα μου με το πέρασμα του χρόνου γίνονταν όλο και πιο έντονα. Δεν πολυ-έκανα πλακίτσα σε όποιον τεμπέλιαζε.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές από τότε, τι σκατά θα είχα απογίνει αν ήμουν μόνιμος. Ίσως, δεν θα ήμουν ο χειρότερος μπάσταρδος, αλλά κάποια στιγμή θα γινόμουν άδικος.
Ευτυχώς, από τότε δεν χρειάστηκε να έχω υπό την επίβλεψη (και την εξουσία μου) άλλους ανθρώπους. Είμαι υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό μου. Κι ίσως να μην πετούσα ποτέ το ποτήρι με τον καφέ ενός πιτσιρικά στο πεζοδρόμιο. Αλλά κάτι, κάποια στιγμή, θα έμπαινε μέσα μου. Θα τσαλακωνόταν η ηθική μου.
Επομένως, μέχρι κάποιο σημείο, καταλαβαίνω τους μπάτσους. Ευτυχώς, εγώ σαν αυτούς, δεν θα γίνω ποτέ….
Ti λές ρε παιδί μου;;; Ωστε πέρασες τόσο δύσκολα στον στρατό εεε;;; Συγκλονιστικό. Δεν γραφεις και κανένα βιβλίο επ΄ άυτού: Θα πουλήσει τρελά.
Γιωργο μπραβο, απο το αποσπασμα σου φαινεται οτι εχεις “την κριση του αγαθου ανδρος”…