Οι μαύρες γάτες δεν θεωρούνταν πάντοτε κακός οιωνός. Στην Αρχαία Αίγυπτο λατρεύονταν ως εκπρόσωποι της γατόμορφης Θεάς Μπαστέτ.
Η αντίληψη ότι οι γάτες ήταν υπηρέτες του Διαβόλου επικράτησε στο Μεσαίωνα, περίπου τον 14ο αιώνα.
Το μίσος των ανθρώπων απευθυνόταν σε γάτες κάθε χρώματος, αλλά οι μαύρες είχαν την πρωτοκαθεδρία, επειδή το μαύρο χρώμα συμβόλιζε το κακό και τα δαιμόνια.
Το 1348, όταν η πανούκλα σάρωνε την Ευρώπη και η αμάθεια κυριαρχούσε, οι γάτες θεωρήθηκαν βασική αιτία της επιδημίας και εξολοθρεύτηκαν.
Η ειρωνεία ήταν ότι στην πραγματικότητα οι γάτες βοηθούσαν στην καταπολέμηση της αρρώστιας, γιατί έτρωγαν τα ποντίκια και τους αρουραίους, που ήταν η αληθινή εστία της μόλυνσης.
Στη Σκωτία υπήρχε ο μύθος της γιγάντιας μαύρης γάτας, που έκλεβε τις ψυχές των νεκρών πριν προλάβουν να τις πάρουν οι Θεοί στον παράδεισο.
Οι Σκωτσέζοι τοποθετούσαν φύλακες στους τάφους, για να υπερασπιστούν τις ψυχές τους, ενάντια στο δαίμονα της μαύρης γάτας.
Τον 16ο αιώνα, οι μαύρες γάτες συνδέθηκαν με τις μάγισσες.
Ο κόσμος πίστευε ότι οι μαύρες γάτες συντρόφευαν τις μάγισσες στις σατανικές τελετές τους και λειτουργούσαν ως “αποθηκευτικοί χώροι” για τις υπερφυσικές του δυνάμεις.
Γι’ αυτό μαζί με τις μάγισσες, εκτελούσαν και τις γάτες τους για να εξαλείψουν κάθε ίχνος μαγείας.
Άλλοι πίστευαν ότι οι ίδιες οι μάγισσες μεταμορφώνονταν σε μαύρες γάτες και τρομοκρατούσαν τους απλούς, θεοσεβούμενους ανθρώπους.
Έτσι, μέσα από δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις η μαύρη γάτα θεωρήθηκε γρουσουζιά.
Διαβάστε επίσης στη «ΜτΧ»: 
