Έλενα Σουλιώτη. Η άγνωστη «Κάλλας» που έφθειρε τη φωνή της με δύσκολους ρόλους. Η δημόσια αποδοκιμασία του κοινού

Η Έλενα Σουλιώτη, γνωστή και ως Elena Souliotis στο εξωτερικό, ήταν μια σπουδαία σοπράνο που πολλοί αποκάλεσαν “νέα Κάλλας”. Ξεχώρισε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες της σε έργα του Τζουζέπε Βέρντι, οι οποίες θεωρούνται από τις κορυφαίες στην ιστορία της όπερας.

Ο σύζυγός της, ο σπουδαίος πιανίστας Μαρτσέλο Γκουερίνι, υποστήριζε ότι η Σουλιώτη είχε πολύ καλύτερη φωνή από την Κάλλας. Παρά το περίφημο καλλιτεχνικό έργο της, για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι άγνωστη.

Η καριέρα της, όμως, δεν κράτησε πολύ. Οι ειδικοί λένε ότι πήρε πολύ δύσκολους ρόλους σε μικρή ηλικία, κάτι που επηρέασε αρνητικά τη φωνή της.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 28 Μαΐου 1943, αλλά μεγάλωσε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, αφού η οικογένειά της μετανάστευσε εκεί, όταν ήταν πέντε ετών.

Οι γονείς της Σουλιώτη κατάλαβαν από πολύ νωρίς ότι το παιδί τους είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα στη μουσική. Έτσι, μαθήτευσε πλάι σε καταξιωμένους λυρικούς καλλιτέχνες. Σε αυτό συνέβαλε το ότι στην Αργεντινή υπήρχε μία από τις πιο δημοφιλείς οπέρες στον κόσμο, το Teatro Colón.

Το 1962, όταν αποφοίτησε από το σχολείο, μετακόμισε στο Μιλάνο, το οποίο τον 20ό αιώνα είχε γνωρίσει μεγάλη δόξα στην όπερα. Εκεί, τη δίδαξε η Ισπανίδα σοπράνο Μερσέντες Λοπάρτ.

Δύο χρόνια αργότερα, όταν ήταν 21 ετών, έκανε ντεμπούτο στο Teatro di San Carlo, στη Νάπολη, με Σαντούτσα και «Καβαλερία Ρουστικάνα». Τότε ήταν που αναγνωρίστηκε το ταλέντο της και γνώρισε την καταξίωση.

Το επόμενο χρονικό διάστημα, η καριέρα της είχε ανοδική πορεία και ανέλαβε πολύ απαιτητικούς ρόλους. Μόνο το 1966, ερμήνευσε την «Αΐντα» στη Μάντοβα, τη Λεονόρα στη «Δύναμη του Πεπρωμένου» στη Νάπολη και ξανά τη Λεονόρα στον «Τροβατόρε» στη Γένοβα.

Επίσης, έπαιξε τη «Λουίζα Μίλερ» του Βέρντι στη Φλωρεντία, την Αμπιγκαΐλε στον «Ναμπούκο» στη Λισαβόνα, και την Αμέλια στον «Σιμόν Μποκανέγκρα» τόσο στη Μαδρίτη όσο και στο Μπουένος Άιρες. Ακόμη, ερμήνευσε ξανά την «Αΐντα» στο Μεξικό και την «Τζοκόντα» στο Σικάγο, έναν ρόλο που η Μαρία Κάλλας είχε συνδέσει με το όνομά της.

Τον Δεκέμβριο, έκανε το ντεμπούτο της στη φημισμένη Σκάλα του Μιλάνου, με το ρόλο της Αμπιγκαΐλε, έναν ιδιαίτερα δύσκολο και επικίνδυνο ρόλο για τη φωνή κάθε σοπράνο.

Τα επόμενα χρόνια, εξακολούθησε να ερμηνεύει δύσκολους ρόλους με την ίδια ένταση. Όμως κάτι τέτοιο δεν λειτούργησε θετικά για τη φωνή της. Η φωνή της υπέστη καταπόνηση και πολύ σύντομα άρχισε να εξασθενεί. Το αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσει απογοητεύσεις.

Τη στιγμή που άλλες συνομήλικές τραγουδίστριες της αναλάμβαναν τους ίδιους απαιτητικούς ρόλους που η Σουλιώτη είχε ερμηνεύσει με μεγάλη επιτυχία, εκείνη σημείωνε πτωτική πορεία.

Παρ’ όλα αυτά, ο χαρακτήρας της, ο οποίος την έκανε να ξεχωρίζει, δεν την έκανε να το βάλει κάτω. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Πούλησε αμέτρητους δίσκους και, όταν η φωνή της άρχισε να φθίνει, το δέχθηκε με αξιοπρέπεια, χωρίς να χάσει το σεβασμό του κοινού.

Το 1972, ύστερα από οκτώ χρόνια μεγάλων επιτυχιών, η Έλενα Σουλιώτη αποδοκιμάστηκε για πρώτη φορά.

Τραγουδούσε τον ρόλο της Αμπιγκαΐλε στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1974, αποφάσισε να αποσυρθεί από τη σκηνή, στα 31 της χρόνια, μια ηλικία όπου οι περισσότερες σοπράνο μόλις αρχίζουν να χτίζουν το όνομά τους. Εγκατέλειψε την όπερα χωρίς να παραπονεθεί.

Σε μια συνέντευξη, το 1978, είπε ότι ασχολούταν με το σπίτι, τον άντρα της και τα πολλά ζώα της, τις γάτες, τα σκυλιά και τις χελώνες. Είχε πει ότι ένιωθε πιο ήρεμη και ευτυχισμένη.

Πάντα κράταγε την προσωπική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το 1981, η Σουλιώτη γέννησε το πρώτο της παιδί και έμεινε στο σπίτι της στη Φλωρεντία.

Παρ’ όλα αυτά, κατά καιρούς αναλάμβανε μικρότερους ρόλους, όπως τον «Παίκτη» του Προκόφιεφ και στην «Αδελφή Αγγελική» του Πουτσίνι στον ρόλο της Πριγκίπισσας Θείας που ηχογράφησε μαζί με τη Μιρέλα Φρένι.

Η Έλενα Σουλιώτη τραγούδησε στην Ελλάδα μόνο μία φορά, στην περίφημη «Νόρμα» στο Ηρώδειο το 1968, μαζί με την Κική Μορφονιού και τον Ζαχαρίου. Αν και υπήρχε σκέψη το 1998 να επιστρέψει για να ερμηνεύσει τη «Ντάμα Πίκα» στην Εθνική Λυρική Σκηνή, το σχέδιο τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.

Η τελευταία της παράσταση ήταν στη στη Στουτγάρδη το 2000, όπου ερμήνευσε την κόμισσα στην «Ντάμα Πίκα» του Τσαϊκόφσκι. «Έφυγε» από τη ζωή στις 4 Δεκεμβρίου 2004, σε ηλικία 61 ετών.

Αρχική εικόνα: Wikipedia