“Παπάκι”. Το νανούρισμα του Άσιμου για την κόρη του και η συγκινητική ηχογράφηση με την Αλεξίου

Ο Νικόλας Άσιμος είχε γράψει το “Παπάκι” για την κόρη του, Λίλιαν. Ήταν νανούρισμα και της το τραγουδούσε το βράδυ, πριν κοιμηθεί. Ο μουσικός δεν σκόπευε ποτέ του να το ηχογραφήσει, καθώς ήταν κάτι πολύ προσωπικό που ήθελε να το κρατήσει για εκείνον και εκείνη.

Η Χάρις Αλεξίου τον έπεισε να το τραγουδήσουν στην πρόβα, στο στούντιο. Εκεί βρίσκονταν ο Θανάσης Μπίκος, ο ενορχηστρωτής του δίσκου του Άσιμου και ο ηχολήπτης Γιάννης Παπαϊωάννου, ο οποίος ηχογραφούσε διακριτικά.

Κατά τη διάρκεια της πρόβας, ο Άσιμος άνοιξε την πόρτα του στούντιο και ενώ μπήκε πήρε ένα ζευγάρι ακουστικά. Προσπαθούσε να τα συνδέσει ανεπιτυχώς, με αποτέλεσμα να κάνει βόλτες στο χώρο. Στα ακουστικά της Αλεξίου, ο ήχος της κιθάρας ακουγόταν με μια μικρή καθυστέρηση σε σχέση με αυτόν που άκουγε ο Άσιμος.

Όταν έφτασε το δεύτερο μέρος του νανουρίσματος, ο Νικόλας, ακούγοντας την κιθάρα, άρχισε να τραγουδάει με τον δικό του τρόπο μαζί με την Αλεξίου, χωρίς να πλησιάσει το μικρόφωνο. Γι’ αυτό η φωνή του δεν ακούγεται καθαρά ή συνεχόμενα σε όλο το τραγούδι. «Φαντάσου την Αλεξίου να απέχει από το μικρόφωνο 20 – 30 εκατοστά, να μεσολαβεί το σώμα της και ακόμη πιο πίσω, ή στο πλάι της, τον Άσιμο», είχε γράψει ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής στο βιβλίο “Δίχως καβάτζα καμιά – Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου”.

Εκείνη τη στιγμή, ήταν πολύ συγκινημένος. Είχε βουρκώσει και τραγουδούσε όλο συναίσθημα, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν θα ακούγεται.

Το “Παπάκι” διαρκεί 3 λεπτά και 16 δεύτερα. Ο Άσιμος ξεκίνησε να ερμηνεύει 1 λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα πριν από το τέλος. Κατά την επεξεργασία, το μόνο που άλλαξε ήταν η προσθήκη μίας δεύτερης κιθάρας από τον Θανάση Μπίκο.

“Συγκινήθηκε και η Χαρούλα. Και φαίνεται, είναι λυγμική. Ούτε γύρισε πίσω της να δει που είναι ο Νικόλας, τι κάνει. Μπήκε κι εκείνη σε αυτό που συνέβαινε. Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διαμάντι από κοφτερά συναισθήματα αγάπης και θανάτου, δουλεμένο με λέξεις απλές”, αναφέρεται στο βιβλίο.

Ο Νικόλας Άσιμος και η Χάρις Αλεξίου δεν συνεργάστηκαν ξανά. Εκείνη συνέχισε την πορεία της με μεγάλες επιτυχίες, ενώ εκείνος ακολούθησε το δικό του δρόμο, που δεν μπορούσε να διασταυρωθεί με την αποδεκτή λογική παρά μόνο περιστασιακά.

Ο Άσιμος είχε δικό του κώδικα κυκλοφορίας, με σήματα που αναγνώριζε μόνο ο ίδιος και όσοι τον αγαπούσαν αρκετά, για να αποδεχθούν το παράδοξο δρομολόγιο της σκέψης του.

Μόνο το 2000, στο unplugged άλμπουμ της με τίτλο “Ψίθυροι”, η Αλεξίου τραγούδησε ξανά Άσιμο. Όχι όμως το Παπάκι, αλλά μια άλλη αγαπημένη του μπαλάντα, το “Αγαπάω κι αδιαφορώ”.