Πολλοί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ψυχοκοινωνικά προβλήματα, όπως η φτώχεια, η κατάθλιψη και οι κρίσεις πανικού, αντιμετωπίζουν αναπόφευκτες τραυματικές εμπειρίες.
Ο πόνος απ’ το ηλεκτροσόκ ήταν αφόρητος και ο Ντουσέν δυσκολεύτηκε να βρει «μοντέλα». Πολλές φορές αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα κεφάλια εγκληματιών που είχαν εκτελεστεί.
Το αποκάλεσαν το “μέρος χωρίς επιστροφή”. Το ψυχιατρείο Ospedale Psichiatrico di Volterra, στην Τοσκάνη, ήταν ένα από τα πιο απάνθρωπα ιδρύματα. Ασθενείς δεμένοι στα κρεβάτια τους, να δέχονταν ηλεκτροσόκ και λοβοτομές, καθημερινά και απροειδοποίητα. Δημιουργήθηκε το 1887. Δεν λάμβαναν ποτέ τα γράμματα των συγγενικών τους προσώπων. Δεν είχαν επισκέψεις. Οι ασθενείς που λέγεται ότι πέρασαν […]
Μετά από την πρώτη θεαματική εμφάνισή τους στη Γαλλική Αλγερία, τα ηλεκτρικά βασανιστήρια ενηλικιώθηκαν στη Λατινική Αμερική κατά τη δεκαετία του 1970 και μάλιστα σε χώρες που περηφανεύονταν για την ευρωπαϊκή τους κουλτούρα.
Τον Μάιο του 1934, καθώς πειραματιζόταν πάνω σε πέντε φοξ τεριέ που είχε ονομάσει «Λάζαρο Α, Β, Γ, Δ, Ε», είχε την πρώτη του επιτυχία.
Ωστόσο παρότι το υποκείμενο βρισκόταν σε κατάσταση έντασης και αποκρινόταν στο πειραματιστή για να σταματήσει, αυτός του απαντούσε «το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε» και αυτό τον υπάκουε αγνοώντας το «θύμα».
