Ο λεπρός ακτιβιστής, που κατάφερε να οργανώσει τη ζωή στη Σπιναλόγκα και να δώσει ελπίδα και ποιότητα ζωής, στους έγκλειστους ασθενείς.
Τη δεκαετία του ’50, η λέπρα ήταν θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τη σκηνοθέτιδα Λίλα Κουρκουλάκου, η οποία αποφάσισε να δημιουργήσει ταινία βασισμένη στη ζωή των κατοίκων της Σπιναλόγκας. «Πολύς κόσμος τρόμαζε στην ιδέα μιας ταινίας για τη λέπρα. Σε κάποιες γειτονιές, πολλοί φοβόντουσαν ακόμη και στον κινηματογράφο να μπούν […]
Ο Ρεμουντάκης, που ήταν τριτοετής φοιτητής της Νομικής όταν αρρώστησε, φαίνεται πως ήταν ο άνθρωπος που περίμεναν όλοι οι υπόλοιποι για να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής.
Οι γιατροί δεν είχαν ούτε την επιστημονική κατάρτιση, ούτε τον τεχνικό εξοπλισμό, για να εξετάζουν τους ασθενείς με ακρίβεια, με αποτέλεσμα να κάνουν λάθος διαγνώσεις.
Η δύναμη του έρωτα νικούσε την απομόνωση που επέβαλε η πολιτεία.
Ο Κρητικός Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης, που οργάνωσε του λεπρούς στο νησί της Σπιναλόγκα, μιλάει για τα προβλήματά τους. Απόσπασμα από την εκπομπή “Μηχανή του Χρόνου”.
