«Δεν έχω δει τύχη επειδή είμαι ξένος, εξτρανχέρας». Το απελπισμένο γράμμα ενός Έλληνα μετανάστη στα αδέρφια του. Η καρτ ποστάλ στάλθηκε από την Ισπανία πριν από 48 χρόνια και βρέθηκε το 2016 στους δρόμους του Μοσχάτου

Η καρτ ποστάλ βρέθηκε πεταμένη μια αυγουστιάτικη μέρα σε δρόμο του Μοσχάτου. Στάλθηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1968 από έναν Έλληνα μετανάστη που ζούσε στη Βαρκελώνη.

Ήταν φθαρμένη και λερωμένη, αλλά ξεχέιλιζε από συναισθήματα, σκέψεις, φόβους και βιώματα ενός ανθρώπου που ζει μακριά από την πατρίδα.

Ο Θανάσης στέλνει την κάρτα για να επικοινωνήσει με τα αδέρφια του και να τους δείξει την πόλη που μένει.

Ήταν ένας από τους λίγους τρόπους επικοινωνίας εκείνη την εποχή μεταξύ συγγενών που ζούσαν ή ταξίδευαν στο εξωτερικό με εκείνους που άφηναν πίσω.

Μέσα σε ελάχιστες γραμμές, όσες χωράει το μικρό κομμάτι χαρτιού, ο Θανάσης γράφει στην οικογένειά του τα νέα του, που δεν είναι και τόσο καλά.

Είναι πικραμένος γιατί όπως γράφει, τύχη δεν έχει δει. Είναι απαισιόδοξος και πιστεύει ότι δεν θα τη γνωρίσει ποτέ.

Τα προβλήματα μεγάλα. Οι δυσκολίες στη δουλειά πολλές. Κι όλα αυτά, όπως λέει, επειδή είναι “εξτρανχέρος”, δηλαδή ξένος.

Παρ’ όλα αυτά δεν χάνει το κουράγιο του. Δείχνει αποφασισμένος να συνεχίσει τη ζωή του στον μακρινό και αφιλόξενο για εκείνον τόπο κι ας μην ξέρει αν θα τα καταφέρει. Ίσως να αντλεί δύναμη από την Μαρία, τη γυναίκα που είναι δίπλα του και -όπως γράφει- τον πηγαίνει κάθε Κυριακή στην Σαγράδα Φαμίλια, την εκκλησία που απεικονίζεται στην άλλη πλευρά της κάρτας.

Όλο το γράμμα:

“Αγαπητά μου αδέρφια Κώστα και Ελένη. Είμαι καλά, εύχομαι το αυτό και δια εσάς. Έλαβα τις φωτογραφίες και σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Περιμένω το ρολόι και το χαρτί που σας γράφω του γάμου μου. Μέχρι σήμερα δεν έχω ποτέ μου δει τύχη και εξακολουθώ να το πιστεύω ότι δεν πρόκειται να την γνωρίσω ποτέ μου. Αυτά σας τα γράφω γιατί συναντώ πολλές δυσκολίες για τη δουλειά μου και όλα αυτά επειδή είμαι ξένος εξτρανχέρας. Μα εγώ επιμένω, δεν γνωρίζω αν θα το κατορθώσω. Το καρτ ποστάλ αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της Βαρκελώνης. Η Μαρία με πάει κάθε Κυριακή απαραιτήτως στην εκκλησία και παρακαλεί για μένα. Με αγάπη – Θανάσης».

Την καρτ ποστάλ εντόπισε και μας έστειλε η αναγνώστριά μας Βιβή Μέξη.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο χορός του αποχαιρετισμού. Οι Έλληνες μετανάστες γλεντούσαν πριν φύγουν για Αμερική. Στη γη της «επαγγελίας» ήταν οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές» και αντιμετώπισαν τον ρατσισμό (βίντεο και μαρτυρίες)