Γαύδος. Απεργία πείνας από κάτοικο που ζητά μεταδημότευση για λόγους επιβίωσης. Η ιστορία του

Ο Μιχάλης Χρυσάνθου, 40 ετών, επέλεξε να εγκαταλείψει τη ζωή της πόλης για έναν λιτό, αυτάρκη βίο στη Γαύδο. Με καταγωγή από την Κοζάνη και πολυετή εμπειρία στον τομέα της εστίασης και στα ορυχεία της Πτολεμαΐδας, το 2019 επισκέφθηκε το νοτιότερο νησί της Ευρώπης για διακοπές. Εκεί αποφάσισε να μείνει μόνιμα. Από το 2021 διαμένει σε τροχόσπιτο, σε παραχωρημένο χωράφι, ζώντας χωρίς τρεχούμενο νερό ή ρεύμα, αξιοποιώντας φωτοβολταϊκά και εποχιακά μεροκάματα.

Ο Χρυσάνθου έχει αιτηθεί επί σειρά ετών βεβαίωση μόνιμης κατοικίας, απαραίτητη για ένταξη στο Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης. Αν και λάμβανε τη σχετική βεβαίωση μέχρι το 2025, οι αρχές αρνήθηκαν την πρόσφατη αίτηση μεταδημότευσής του. Η άρνηση συνοδεύτηκε από διοικητική αδιαφορία και αόριστες υποσχέσεις.

Απαντώντας, ξεκίνησε απεργία πείνας σε σημείο ορατό στο κοινό, με σκοπό να δοθεί δημοσιότητα στο αίτημά του. Αρχικά, υπήρξε προσωρινή ικανοποίηση με την έκδοση της βεβαίωσης και υποσχέσεις για μεταδημότευση. Ωστόσο, οι δεσμεύσεις αθετήθηκαν. Του ζητήθηκε μάλιστα να προσφύγει στα δικαστήρια για ένα αυτονόητο διοικητικό αίτημα.

Η υπόθεση αναδεικνύει τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν πολίτες σε απομακρυσμένες περιοχές, όπου η κρατική μέριμνα είναι ελλιπής. Στη Γαύδο, μια μικρή κοινότητα ζει σε συνθήκες απομόνωσης, προσφέροντας σιωπηλή φροντίδα στο νησί: καθαρίζουν μονοπάτια, επιτηρούν παραλίες, προστατεύουν το περιβάλλον. Ζητούν όχι επιβράβευση, αλλά διοικητική αναγνώριση της ύπαρξής τους.

Το ζήτημα του Χρυσάνθου δεν αφορά μόνο ένα άτομο, αλλά το δικαίωμα επιλογής στον τρόπο ζωής και στην ελεύθερη εγκατάσταση. Η Γαύδος, ένα από τα ελάχιστα αυθεντικά σημεία της Ελλάδας, κινδυνεύει από διοικητική αδράνεια και ενδεχόμενη τουριστική «ανάπτυξη» που δε σέβεται το φυσικό της χαρακτήρα.