Το «Child in time” θεωρείται από τα πιο εμβληματικά και αναγνωρίσιμα τραγούδια της ροκ μουσικής. Το συγκρότημα Deep Purple το έγραψε το καλοκαίρι του 1969, όταν ηχογραφούσε το τέταρτο άλμπουμ του. Ήταν εμπνευσμένο από το κομμάτι «Bombay Calling» του αμερικανικού συγκροτήματος «It’s A Beautiful Day» με τους οποίους υπήρξε δικαστική διαμάχη.
Ο πιανίστας Tζον Λορντ άκουσε το συγκεκριμένο τραγούδι και άρχισε να το παίζει στα πλήκτρα. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ενθουσιάστηκαν με τον ήχο και αποφάσισαν να το αλλάξουν. Ο τραγουδιστής Ίαν Γκίλαν άρχισε να σιγοτραγουδά τους στίχους «Child in time» και στο τρίτο λεπτό ο κιθαρίστας Ρίτσι Μπλάκμορ μπήκε με σόλο της κιθάρας του.
Το τραγούδι διαρκούσε 10 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα και θεωρείται από τα σημαντικότερα στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας.
Ξεκινούσε με τον Λορντ στα πλήκτρα και τον Γκίλαν να τραγουδά σε χαμηλές νότες. Το τραγούδι κορυφωνόταν με την «κραυγή» του Γκίλαν.
Ο Ρίτσι Μπλάκμορ είχε δηλώσει ότι ο Γκίλαν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος μπορούσε να το τραγουδήσει, όπως απαιτούσε.
Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στον δίσκο του συγκροτήματος «Deep Purple in Rock», ο οποίος κυκλοφόρησε σε βινύλιο τον Ιούνιο του 1970.
Στο εξώφυλλο απεικονίζονταν οι μορφές των μελών του συγκροτήματος λαξευμένα στο όρος Ράσμορ, στη θέση των αμερικανών προέδρων.
Παρόλο που οι στίχοι ακούγονταν απλοί, το τραγούδι είχε βαθύ νόημα και αντιπολεμικό χαρακτήρα. Αποτελούσε τραγούδι διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ και τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι στίχοι μιλούσαν για την φύση του ανθρώπου και την άσκοπη επιθυμία του να σκοτώνει.
«Παιδί γλυκό, με τον καιρό, θα ξεχωρίσεις το καλό απ’ το κακό. Θα δεις τυφλούς κόσμο ν’ αλώνουν» λέει το τραγούδι.
Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, οι Deep Purple πραγματοποίησαν περιοδεία σε όλο τον κόσμο για να προωθήσουν τα καινούργια τους τραγούδια.
Το «Child in time» ήταν βασικό κομμάτι στις συναυλίες τους για περισσότερο από 30 χρόνια. Αργότερα, το αφαίρεσαν για προσωπικούς λόγους. Πιθανόν, με την πάροδο του χρόνου ήταν πιο δύσκολο για τον Γκίλαν να το ερμηνεύει, καθώς ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό τραγούδι και χρειαζόταν μεγάλη έκταση φωνής.
Η τελευταία φορά που το ερμήνευσαν ήταν το 2002 σε συναυλία στο Χαρογκέιτ της Αγγλίας.
Το τραγούδι ακούστηκε πολλές φορές και στον κινηματογράφο.
Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimedia Commons
