Η ορειβατική τραγωδία στον Όλυμπο το 1979. Περπατούσαν πάνω από 50 ώρες στο χιόνι. Δύο πέθαναν δίπλα στο καταφύγιο

Η ορειβατική τραγωδία στον Όλυμπο το 1979. Περπατούσαν πάνω από 50 ώρες στο χιόνι. Δύο πέθαναν δίπλα στο καταφύγιο

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 1979. Μία ομάδα 14 ορειβατών ξεκινά για την προγραμματισμένη της ανάβαση στις πλαγιές του Ολύμπου.

Στις 7 το πρωί και ενώ ο καιρός ήταν καλός και το χιόνι κατάλληλο για περπάτημα, οι ορειβάτες ξεκίνησαν από το Λιτόχωρο με προορισμό το οροπέδιο των Μουσών και το καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”, σε υψόμετρο 2.640 μέτρων. Η διαδρομή που επρόκειτο να ακολουθήσουν αντιστοιχούσε σε περίπου 10 ώρες πεζοπορίας.

Φορτωμένοι με τον εξοπλισμό στην πλάτη και με περίσσιο κέφι άρχισαν να ανεβαίνουν το βουνό. Κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τις επόμενες ώρες θα πρωταγωνιστούσαν στην πιο σκληρή τραγωδία που έχει καταγραφεί ποτέ στην ορειβατική ιστορία της χώρας.

Καταφύγιο Κάκαλος

Χαμένοι στον Όλυμπο

Στο πέρασμα Λαιμού – Γιόσου, στα 2.500 μέτρα υψόμετρο και μόλις μία ώρα πριν φτάσουν στο καταφύγιο, ο καιρός άρχισε να χαλάει. Παρά τη σφοδρή χιονοθύελλα, τους δυνατούς αέρηδες και την ομίχλη, οι ορειβάτες έπρεπε να συνεχίσουν. Άλλωστε η ώρα ήταν ήδη 4 το απόγευμα και υπολόγιζαν να βρίσκονται στο καταφύγιο πριν νυχτώσει.

Ο Ζαφείρης Τρόμπακας, 17 ετών τότε, ήταν ένας από τους 14 ορειβάτες του Ολύμπου. Περιέγραψε σε παλαιότερη συνέντευξή του στην Μακεδονία:

“Σε εκείνο το σημείο ο άνεμος μας χτύπαγε με ταχύτητα 120 χιλιόμετρα την ώρα και η θερμοκρασία έφτανε τους -10 βαθμούς. Το χαλάζι έπεφτε στα κεφάλια μας.

Έπρεπε να προχωρήσουμε από αυτό το σημείο και αποφασίσαμε να σκαρφαλώσουμε. Το χιόνι κάτω ήταν σαν γυαλί. Ο πιο έμπειρος, ο Δημήτρης Νικηφορίδης, ήταν αυτός που μας ασφάλισε όλους για να σκαρφαλώσουμε. Επί 40 λεπτά καθόταν κάτω στο χιόνι και μας ασφάλιζε για να ανέβουμε. Όταν πια ήρθε η σειρά του, τραύλιζε και ήταν βραδυκίνητος”.

“Καταλάβαμε όλοι ότι εμφάνισε συμπτώματα υποθερμίας”.

Μόλις πέρασαν όλοι το στενό πέρασμα είχε ήδη νυχτώσει. Οι πλαγιές του Ολύμπου βυθίστηκαν στο απόλυτο σκοτάδι. Κάποιοι από τους ορειβάτες ξεχώρισαν από την ομάδα και άρχισαν να προχωρούν κατά μήκος της κορυφογραμμής, για να βρουν το καταφύγιο. Λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκαν οι φωνές τους.
“Βοήθεια! Χαθήκαμε”, φώναζαν.

Το μονοπάτι στο πέρασμα Λαιμού-Γιόσου (Πηγή: Wikipedia)

Οι υπόλοιποι ορειβάτες βρίσκονταν 20-30 μέτρα πιο πίσω, αφού οι άλλοι δεν είχαν προλάβει να απομακρυνθούν ιδιαίτερα. Πήγαν προς το μέρος τους και έγιναν ξανά μια μεγάλη ομάδα. Όμως, ήταν αδύνατο να επιστρέψουν στο αρχικό τους σημείο. Η χιονόπτωση ήταν τόσο έντονη, που κάλυψε τα βήματά τους. Ο δρόμος για τον γκρεμό, που μέχρι πριν λίγο ήταν το σημείο αναφοράς τους προς το καταφύγιο, είχε πια χαθεί.

Οι ορειβάτες είχαν χάσει  τον προσανατολισμό τους

Περπατούσαν χωρίς να γνωρίζουν που πηγαίνουν, σε μια μάταιη προσπάθεια να εντοπίσουν την κορυφογραμμή. Η ώρα είχε περάσει. Η κούραση άρχισε να κυριαρχεί και ο καιρός γινόταν όλο και πιο σκληρός. Αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν έξω.
“Το συναίσθημα που μπαίνει στην σκέψη σου εκείνη την στιγμή είναι φόβος. Ξέρεις ότι αν κοιμηθείς το βράδυ έξω, την άλλη μέρα θα είσαι νεκρός”
Κάποιοι έπεσαν να κοιμηθούν και κάποιοι χοροπηδούσαν ή αγκαλιάζονταν, προκειμένου να ζεσταθούν. Όταν επιτέλους ξημέρωσε, ξεκίνησαν για το άγνωστο, ελπίζοντας να δουν σε κάποια κορυφή το καταφύγιο και να προσανατολιστούν.

Δεύτερη μέρα στο οροπέδιο

Ο Δημήτρης Νικηφορίδης, που είχε εμφανίσει συμπτώματα υποθερμίας την προηγούμενη ημέρα, δεν μπορούσε να περπατήσει. Πότε έπεφτε δεξιά και πότε αριστερά. Οι συνοδοιπόροι του τον κουβαλούσαν στα χέρια.
Κάποια στιγμή, ο καιρός “άνοιξε” και ο Ζαφείρης Τρόμπακας πρόλαβε να εντοπίσει το καταφύγιο, περίπου 500 μέτρα μακριά. Προκειμένου να αποφύγουν τη λάκκα που βρισκόταν στην ευθεία τους, ο αρχηγός της ομάδας πρότεινε να ακολουθήσουν την πλαϊνή διαδρομή.

Οι διασωθέντες ορειβάτες της μοιραίας ανάβασης στον Όλυμπο

Για κακή τους τύχη, όμως, τα σύννεφα σκέπασαν και πάλι το οροπέδιο και το καταφύγιο χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο. Όσο κι αν προσπάθησαν να κατευθυνθούν προς αυτό, για τις επόμενες ώρες περπατούσαν, κάνοντας κύκλο γύρω από τον εαυτό τους.

Ήταν μεσημέρι και το βράδυ “πλησίαζε” απειλητικά. Μία δεύτερη διανυκτέρευση στο οροπέδιο θα ήταν καταστροφική. Ήδη αρκετοί είχαν αρχίσει να απελπίζονται. Σκέφτηκαν να κάνουν καταρρίχηση, προκειμένου να φτάσουν σε ένα χαμηλότερο υψόμετρο με ηπιότερες καιρικές συνθήκες, αλλά στη θέα του γκρεμού κατάλαβαν πως πρόκειται για μία “λύση αυτοκτονίας”.

Έτσι, αποφάσισαν να κινηθούν προς τα πάνω, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρουν το καταφύγιο.

Ο Δημήτρης Νικηφορίδης σωριάστηκε στο χιόνι και ξεψύχησε.

Οι υπόλοιποι δεκατρείς συνέχισαν την διαδρομή τους. Σύντομα, βρέθηκαν στο πέρασμα του Γιόσου. Όμως, είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος και αποφάσισαν να οπισθοχωρήσουν. Έφτασαν στο πέρασμα, απ’ όπου είχαν σκαρφαλώσει την προηγούμενη ημέρα και κατέβηκαν στον “Λαιμό”.

Εκεί εγκατέλειψαν έναν ακόμα ορειβάτη, τον Γιώργο Σούλα, αφού τον τύλιξαν με ένα κόκκινο αλουμινοκάλυμμα, για να εντοπιστεί εύκολα από τις ομάδες διάσωσης.

Η φωτογραφία είναι βγαλμένη από μέλος της ομάδας στο λαιμό στη Σκούρτα κι ενώ ήδη είχαν αφήσει πίσω τους δύο νεκρούς. (Πηγή: Φαρέτρα)

Συνέχισαν προς το σημείο “Σκούρτα”, μέχρι που “έπεσε” η νύχτα. Οι ορειβάτες είχαν αρχίσει να βλέπουν οράματα από την εξαντλητική πορεία δύο ημερών. Δύο από αυτούς έτρεξαν να πέσουν από τον γκρεμό. Τον έναν τον πρόλαβαν λίγο πριν το σάλτο και ο άλλος, ο 17χρονος Ζαφείρης Τρόμπακας, έπεσε στα μαλακά, αλλά κατάφεραν να τον ανεβάσουν με σκοινί.
Γύρω στις 9 το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, ένα μέλος της ομάδας, ο Βασίλης Μπαλτόπουλος, έχασε τις αισθήσεις του.
Πριν λιποθυμήσει, δήλωσε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Όσο οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν, ο αρχηγός έτρεξε να βρει νερό, αφού όλων τα παγούρια είχαν παγώσει. Πράγματι, μερικές ώρες μετά, επέστρεψε με δύο παγούρια νερό.
Τον τάισαν με το ζόρι, του έδωσαν το νερό και αφού τον τύλιξαν μέσα σε έναν υπνόσακο, τον τοποθέτησαν σε ένα ασφαλές μέρος. Θα συνέχιζαν χωρίς εκείνον. Έφυγαν, με την υπόσχεση να επιστρέψουν την επόμενη μέρα με ελικόπτερο και ομάδα διάσωσης.

Οι ορειβάτες ήταν πλέον έντεκα.

Επιστράτευσαν όση δύναμη τους είχε απομείνει και κατηφόρισαν τις απότομες πλαγιές του Ολύμπου. Το πρωί των Χριστουγέννων έφτασαν στη θέση “Διασταύρωση”. Ο αρχηγός έτρεξε προς το Λιτόχωρο, όπου και ειδοποίησε την χωροφυλακή. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να κατηφορίζουν. Στα τελευταία μέτρα, οι περισσότεροι λιποθύμησαν και τους περισυνέλλεξε ασθενοφόρο.

Την ίδια ώρα, ένα ελικόπτερο κατευθυνόταν προς το σημείο που είχαν εγκαταλειφθεί οι ορειβάτες. Όμως, η ομίχλη δυσκόλευε πολύ τον εντοπισμό τους. Ταυτόχρονα, δύο ομάδες διάσωσης, η μία από το Λιτόχωρο και η άλλη από την Θεσσαλονίκη, ξεκίνησαν για το βουνό.

Εντόπισαν τον Μπαλτόπουλο και τον μετέφεραν ζωντανό στο χωριό. Μερικές μέρες μετά, εντοπίστηκαν τα άψυχα σώματα των άλλων δύο ορειβατών, Νικηφορίδη και Σούλα.

Η μεγαλύτερη ορειβατική τραγωδία είχε φτάσει στο τέλος της.

Μνημείο προς τιμήν των πεσόντων ορειβατών Γιώργου Σούλα και Δημήτρη Νικηφορίδη. Αναγράφεται: “Ήθελαν να ζουν αιώνια, πέθαναν στον Όλυμπο” (Πηγή: The Hiking Expirience)

Ο Ζαφείρης Τρόμπακας από εκείνες τις θλιβερές μέρες του 1979 μέχρι σήμερα έχει αφιερώσει τη ζωή του στην Ελληνική Ομάδα Διάσωσης ως εθελοντής διασώστης. Ο ορειβάτης Τάκης Μπουντόλας, που ήταν στην μοιραία ομάδα του Ολύμπου, σκοτώθηκε έξι χρόνια αργότερα, προσπαθώντας να κατακτήσει τα Ιμαλάια.

Ακολουθήστε τη mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Παρακαλούμε σχολιάζετε κόσμια. Υβριστικά σχόλια δεν θα γίνονται αποδεκτά

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

close menu