Νέες μαρτυρίες για τον «Άλλον Άνθρωπο». «Ερχόταν με παρέα, ίσως να έχει χάσει και τεράστια πόσα» λένε θαμώνες πρακτορείου

«Ερχόταν στο μαγαζί και έπαιζε τακτικά. Έβλεπα καθημερινά τον κ. Πολυχρονόπουλο σε ”φρουτάκια” της Γλυφάδας. Ερχόταν άλλοτε μόνος του, άλλοτε με μία ξανθιά. Αν ερχόταν η κυρία, ερχόταν ξεχωριστά», υποστηρίζει άλλος θαμώνας.

«Έπαιζε εδώ, από το 2012. Έβαζε 3.000 ευρώ, έπαιρνε 2.000 ευρώ στο χέρι και τα 1.000 τα έπαιζε στα μηχανάκια κάθε μέρα. Από τότε που τον ξέρω εγώ, έχει χάσει 1,5 εκατ. ευρώ. Έπαιζε 2 ευρώ το πάτημα, το μέγιστο ποντάρισμα του μηχανήματος», άλλη μία μαρτυρία για τη δραστηριότητα του Πολυχρονόπουλου.

«Τον είχα δει να χάνει από 900 ευρώ πολλές φορές»

«Έχω δει πολλές φορές τον Κώστα Πολυχρονόπουλο σε συγκεκριμένο κατάστημα με τυχερά παίγνια στην Άνω Γλυφάδα. Σε ενάμιση χρόνο που πήγαινα εγώ τον έχω δει πάνω από 150 φορές. Το αγαπημένο του παιχνίδι στα ‘φρουτάκια’ είναι το διαμάντι. Έπαιζε πάντα το ανώτερο ποσό πονταρίσματος, τα 2 ευρώ. Τον είχα δει δίπλα μου να φεύγει με 1.290 ευρώ, αλλά τον είχα δει να χάνει και 800 – 900 ευρώ πολλές φορές.

Ερωτηθείς ο μάρτυρας με ποιους πήγαινε ο Κώστας Πολυχρονόπουλος στο κατάστημα με τα τυχερά παίγνια απάντησε: «Κάποιες φορές ερχόταν μόνος του και κάποιες άλλες με άλλα δύο άτομα, ένας άντρας και μία γυναίκα. Ήταν θαμώνας στο μαγαζί, γιατί πήγαινε και του μιλούσε κόσμος. Εγώ πήγαινα εκεί για ένα δεκάλεπτο τον έβρισκα εκεί κι όταν έφευγα έμενε εκεί».

«Είκοσι εκατομμύρια γεύματα, με μετριοπαθείς υπολογισμούς. Είκοσι εκατομμύρια γεύματα σε ανθρώπους που δεν ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων για κάτι φαγώσιμο.

Είκοσι εκατομμύρια γεύματα αγάπης σε παιδιά που δεν τσακώνονται μπροστά στους κάδους για τα σκουπίδια που πετούν στις λαϊκές αγορές. Είκοσι εκατομμύρια γεύματα ελπίδας σε όποιον έχει ανάγκη, χωρίς διακρίσεις, χωρίς κριτήρια.

Σε εκείνους που βιώνουν τις τραγικές συνθήκες του έσχατου ξεπεσμού και της κοινωνικής περιθωριοποίησης, στους άνεργους, στους άστεγους, στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας, στο καμένο Μάτι, στις φωτιές από την Αλεξανδρούπολη ως την Αρχαία Ολυμπία, στη δομή της Μόριας, στα χρόνια του κορονοϊού, στη σεισμόπληκτη Τουρκία, στην εμπόλεμη Ουκρανία, οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη και χρειάζεται βοήθεια.

Τόσες ημέρες κατηγορούμαι και διαπομπεύομαι χωρίς να έχει απαγγελθεί σε βάρος μου οποιαδήποτε κατηγορία, χωρίς να με έχει καλέσει οιαδήποτε Αρχή να δώσω, έστω, εξηγήσεις, χωρίς να έχω κληθεί να πω την άποψή μου.

Ουδέν επιλήψιμο, ουδέν μεμπτό υπάρχει σε βάρος μου, πολλώ δε μάλλον σε βάρος του ”άλλου ανθρώπου”. Δεν έχω εταιρίες, δεν έχω κρυφά σχήματα, δεν έχω στο όνομά μου ούτε ακίνητο, ούτε αυτοκίνητο, ούτε περιουσία, ούτε καταθέσεις, ούτε θυρίδες, ούτε πράγματα αξίας, ούτε ”παπάκι” καν, ακόμα και σήμερα κοιμάμαι στην κουζίνα του ”Αλλου Ανθρώπου”, εκεί θα με βρείτε και σήμερα και αύριο. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Είναι απολύτως βέβαιον πως οι σε βάρος μου κατηγορίες, εάν και εφόσον απαγγελθούν, θα καταπέσουν.

Ο άλλος άνθρωπος, ο άνθρωπος της βοήθειας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνείδησης, του σεβασμού και σήμερα και αύριο θα μαγειρεύει φαγητό για όποιον έχει ανάγκη. Γιατί ο ”άλλος άνθρωπος” είναι ο αληθινός άνθρωπος.

Αυτόν, τον αληθινό άνθρωπο, έχουμε υποχρέωση να τον κρατήσουμε πέρα και μακριά από κάθε καχυποψία. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη πρέπει να μείνουν πέρα και μακριά από κάθε καχυποψία».