θάνατος

Η απώλεια, ακόμα και για μια τόσο δυναμική γυναίκα, ήταν δυσβάστακτη.

Στον κώδικα τιμής των Σαμουράι, το χαρακίρι ήταν ένας έντιμος τρόπος να πεθάνει κάποιος στο πεδίο της μάχης, προκειμένου να αποφύγει την ντροπή της αιχμαλωσίας και του θανάτου.

Κάθε χρόνο 40 εκατομμύρια γυναίκες γεννούν μόνες τους γιατι δεν έχουν πρόσβαση σε μαιευτήριο

Η νεαρή ήταν επαναστατικό πνεύμα. Όπως δήλωνε: "Μου άρεσε να διαβάζω, να ζωγραφίζω και δεν μισούσα τους νέγρους".

"Ας πούμε ότι δεν τον αντιπαθούσα" απάντησε ο πατέρας- φονιάς, όταν ρωτήθηκε αν αγαπούσε το γιο του.

Η απώλεια ήταν δυσβάσταχτη και η στιχουργός βυθίστηκε στη θλίψη και τις αδυναμίες της.

Είχε εξαντληθεί τόσο πολύ, που τα ανώτατα στελέχη του κόμματος (πολίτμπιρο), επέμεινε να πάρει έναν μήνα άδεια και να αναρρώσει στο χωριό Γκόρκι, τριάντα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μόσχας.

Ακόμη και οι καραφλοί έτριβαν αλοιφή πικραγγουριάς στο κεφάλι τους για να βγάλουν μαλλιά.

Ο πόλεμος διεξαγόταν ήδη για 94η ημέρα και η απώλειά του θεωρήθηκε πολύ μεγάλη.

Ήταν οι Άγκι, Μάγκι και Ελμίρα Ρος. Τρεις αδερφές, που φαινομενικά δεν είχαν σκελετό. Τουλάχιστον, αυτή την εντύπωση έδιναν, σε όποιον παρακολουθούσε τις απίστευτες ακροβατικές τους ικανότητες.

"Δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι. Το σώμα μου ήταν εξαντλημένο, αλλά το μυαλό μου συνέχιζε να λειτουργεί".

Σαν υπνωτισμένη και χρησιμοποιώντας όλες τις σπάνιες «δυνάμεις» της, το μέντιουμ περπάτησε ακριβώς στα βήματα του δολοφόνου και περιέγραψε τη σκηνή με λεπτομέρειες, όπως την έβλεπε στο μυαλό της.

"Πρέζες υπάρχουνε πολλές, η ηρωίνη όμως σκοτώνει".

Ο Φιλανδός ελεύθερος σκοπευτής Σίμο Χέιχε υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των Σοβιετικών κατά τη διάρκεια του Χειμερινού Πολέμου, όπως ονομάστηκε ο Ρωσοφινλαδικός πόλεμος του 1939.

Η άγνωστη καριέρα του αρχηγού της ΑΕΚ.

Τις μεγάλες χαρές τις χάσαμε. Τις μεγάλες λύπες τις περάσαμε