Ο “Ζάλογγος” της Ιαπωνίας. Οι μαθήτριες που αυτοκτόνησαν για να μην αιχμαλωτιστούν από τους Αμερικάνους

Η “Μονάδα Χιμεγιούρι” (Άλικος Κρίνος) ήταν ομάδα μαθητριών της Ιαπωνίας, σε σταθμούς Πρώτων Βοηθειών μέσα στις σπηλιές της Οκινάουα, κατά τη διάρκεια της εισβολής των Αμερικανών στο νησί, το 1945. Ο πόλεμος είχε γύρει εναντίον της Ιαπωνίας, η οποία έκανε μία απελπισμένη επιστράτευση και ανηλίκων. Οι μαθήτριες προτίμησαν να αυτοκτονήσουν με χειροβομβίδες, δηλητήριο και πτώση από γκρεμούς παρά να αιχμαλωτιστούν.

Στην Οκινάουα, μαθητές και καθηγητές από όλα τα γυμνάσια και τα λύκεια στρατολογήθηκαν ή έγιναν εθελοντές, για να υποστηρίξουν άμεσα τον στρατό. Η Ιαπωνία, προς το τέλος του πολέμου, είχε ξεμείνει από προσωπικό και χρησιμοποίησε χιλιάδες ανήλικους και ανήλικες σε διάφορα πόστα πολεμικής  υποστήριξης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν συνηθισμένο οι μονάδες μαθητριών να έχουν ονόματα λουλουδιών.

Οι  Χιμεγιούρι ήταν ομάδα 222 μαθητριών και 18 δασκάλων του Λυκείου Θηλέων Οκινάουα Νταΐτσι και του Γυναικείου Σχολείου Οκινάουα Σίσαν. Έγιναν “εθελόντριες” σε μία από τις μονάδες νοσηλευτικής για τον Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Στρατό, κατά τη διάρκεια της Μάχης της Οκινάουα, το 1945. Κινητοποιήθηκαν από τον Ιαπωνικό Στρατό στις 23 Μαρτίου 1945.

Από μαθητές σε εθελοντές πολέμου

Στην αρχή, μαθητές και εκπαιδευτές ενημερώθηκαν ότι ο ιαπωνικός στρατός θα αντιμετώπιζε με ευκολία τους Αμερικανούς και ότι θα ήταν ασφαλείς. Πολλοί έφεραν μαζί τους κασετίνες, βιβλία και τετράδια, για να μελετήσουν και να προετοιμαστούν για την επιστροφή στο σχολείο.

Καθώς οι Αμερικανοί πλησίαζαν την Οκινάουα, οι μαθητές άρχισαν να περνούν λιγότερο χρόνο στο σχολείο και περισσότερο χρόνο κάνοντας χειρωνακτικές και κατασκευαστικές εργασίες για τον ιαπωνικό στρατό.

Τελικά, τον Νοέμβριο του 1944, κορίτσια 15 έως 19 ετών από τη “Μονάδα Χιμεγιούρι” στρατολογήθηκαν, με στόχο να εκπαιδευτούν ως νοσοκόμες, ώστε να βοηθήσουν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Οκινάουα.

Τα σχολικά μαθήματα σταμάτησαν εντελώς, για να προετοιμαστούν για τη μάχη. Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1945, το σχολείο τους καταστράφηκε από αεροπορική επίθεση. Λίγοι μαθητές και δάσκαλοι κατάφεραν να επιβιώσουν από τον πόλεμο.

Τα νοσοκομείο – σπηλιά

Αντί για κανονικό νοσοκομείο, υπήρχαν περίπου 30 λασπωμένα τούνελ και σπηλιές που είχαν σκαφτεί κοντά, για να στηρίξουν το βασικό ιατρικό κέντρο. Τα κρεβάτια των ασθενών ήταν ξύλινες παλέτες ακουμπισμένες στους τοίχους των σπηλαίων. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι για να δείχνει ότι πρόκειται για νοσοκομείο.

Οι Αμερικανοί στρατιώτες αποβιβάστηκαν στην Οκινάουα την 1η Απριλίου και σύντομα οι τραυματίες κατέκλυσαν τα σκοτεινά υπόγεια τούνελ που χρησιμοποιούνταν ως νοσοκομεία. Το ιατρικό προσωπικό αποτελούνταν από 350 γιατρούς και νοσηλευτές, χωρισμένους σε τμήματα χειρουργικής, παθολογίας και μολυσματικών ασθενειών. Μέσα σε δύο μήνες, όλα τα τμήματα έγιναν χειρουργικά.

Δεν υπήρχε κανονική αναισθησία. Οι τραυματίες έπαιρναν μόνο μια μικρή δόση αιθέρα και άκουγαν μερικά λόγια παρηγοριάς, ενώ κάποιος τους κρατούσε το χέρι και ο γιατρός προχωρούσε σε ράμματα ή ακρωτηριασμούς.

Το καθήκον των κοριτσιών ήταν να μαζεύουν τα ακρωτηριασμένα μέλη και τα ιατρικά απόβλητα μετά τις επεμβάσεις.

Η Μονάδα Χιμεγιούρι

Προς το τέλος της μάχης της Οκινάουα, όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί υπέφεραν από αρρώστιες, πείνα και τις φρικτές συνθήκες μέσα σε σκοτεινές σπηλιές, γεμάτες τραυματίες και νεκρούς πολίτες, στρατιώτες και συμμαθητές.

Μέχρι τότε, μόνο 19 μαθήτριες της μονάδας Χιμεγιούρι είχαν σκοτωθεί. Όμως, στις 18 Ιουνίου 1945, τους δόθηκε η εντολή να “γυρίσουν σπίτια τους”, ενώ ο πόλεμος μαινόταν γύρω τους. Χωρίς προστασία ή ασφαλές καταφύγιο, πολλά κορίτσια έχασαν τη ζωή τους στα διασταυρούμενα πυρά μεταξύ Ιαπώνων και Αμερικανών.

Την επόμενη μέρα, 5 δάσκαλοι και 46 μαθήτριες που είχαν κρυφτεί σε καταφύγιο, κάηκαν ζωντανοί μετά από επίθεση με λευκό φώσφορο. Την επόμενη εβδομάδα, σχεδόν 8 στα 10 κορίτσια και δάσκαλοι που είχαν απομείνει στην Οκινάουα πέθαναν. Συνολικά σκοτώθηκαν 211 μαθήτριες και 16 καθηγητές της μονάδας.

Πολλές μαθήτριες προτίμησαν να αυτοκτονήσουν με χειροβομβίδες, να πηδήξουν από γκρεμό ή να πιουν δηλητήριο παρά να αιχμαλωτιστούν από τους Αμερικανούς που εισέβαλαν στο νησί. Η παρότρυνση των στρατιωτών μέσα στις σπηλιές και ο φόβος που τους είχαν εμφυσήσει ότι ο εχθρός θα τις ατιμάσει, ήταν το ισχυρότερο κίνητρο, μια περίοδο κατά την οποία οι καμικάζι ήταν λαϊκοί ήρωες.

Κάποιοι από αυτούς ήταν λίγο μεγαλύτεροι από τις μαθήτριες και εξαιτίας τους, η έννοια της αυτοθυσίας είχε πάρει τρομερές διαστάσεις θαυμασμού, για να δικαιολογηθεί η επίσημη πολιτική, των επιθέσεων αυτοκτονίας. Επίσης, αρκετές ομάδες μαθητριών ενίσχυαν ψυχολογικά τους πιλότους, καθώς περίμεναν την εντολή επίθεσης που, μερικές φορές, καθυστερούσε για πολλές εβδομάδες.

Έτσι, είχαν έρθει σε επαφή με την ιδέα του θανάτου, για την πατρίδα, την τιμή και την υπερηφάνεια. Εξάλλου, αυτοί που θυσιάζονταν ήταν το εκλεκτό σώμα των πιλότων, εκ των οποίων κάποιοι ήταν απόγονοι σαμουράι και σχεδόν στο σύνολό τους άριστοι μαθητές. Αυτό ήταν το κλίμα στο τέλος του πολέμου.

Τι απέγιναν οι επιζήσασες

Οι περισσότερες επιζήσασες της μονάδας Χιμεγιούρι τράπηκαν σε φυγή ψάχνοντας ασφαλές μέρος. Μερικές κρύφτηκαν σε όποιες σπηλιές μπορούσαν να βρουν, καθώς προσπαθούσαν να αποφύγουν τα βλήματα, τα πυρά και τους βομβαρδισμούς από αέρος.

Ακόμα όμως και χωρίς τους Αμερικανούς, η κατάσταση ήταν επικίνδυνη. Ιάπωνες στρατιώτες συχνά τους έκλεβαν το φαγητό ή τους έδιωχναν από τις σπηλιές. Εκείνες αναγκάζονταν να βγουν ξανά έξω και έτσι να είναι εκτεθειμένες στα πυρά.

Κάποιες μαθήτριες έτρεξαν μέχρι τη νότια ακτή, όπου βρέθηκαν μπροστά σε απόκρημνους γκρεμούς και τότε έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στην αιχμαλωσία ή την αυτοκτονία. Κάποιες επέλεξαν το δεύτερο. Άλλες επέζησαν κρυμμένες για μέρες ή εβδομάδες σε σπηλιές, ανάμεσα σε νεκρούς, τρώγοντας υπολείμματα φαγητού, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος, στα τέλη Αυγούστου.

Αρχική εικόνα: Wikipedia