Όταν εξεγέρθηκαν εργαζόμενοι του Μπουρτζ Χαλίφα στο Ντουμπάι. Οι εργατικοί καταυλισμοί και οι άθλιες συνθήκες εργασίας

Το 2004, ξεκίνησε η κατασκευή του Μπουρτζ Χαλίφα στο Ντουμπάι, του πιο ψηλού κτιρίου στον κόσμο. Ωστόσο, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Ο πολυτελής ουρανοξύστης δεν αντανακλά σε καμία περίπτωση τις άθλιες συνθήκες υπέστησαν οι εργάτες, οι οποίοι ήταν ως επί το πλείστον μετανάστες. 

Όποιος ταξιδιώτης επισκεφτεί το Ντουμπάι, την πολυπληθέστερη πόλη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστεί από τις ειδυλλιακές παραλίες, τα τεράστια κτίρια και τη χλιδή που αποπνέει η περιοχή. Για πολλούς θα ήταν όνειρο ζωής να βρουν εκεί μια δουλειά και να μείνουν.

Όμως, η πραγματικότητα για τους εργάτες που κατασκεύασαν το Μπουρτζ Χαλίφα ήταν διαφορετική. Οι εργάτες για χρόνια ζούσαν σε καταυλισμούς, λίγα χιλιόμετρα έξω από την έρημο στο Ντουμπάι, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εργάζονταν για την κατασκευή άλλων ουρανοξυστών. Οι περισσότεροι ήταν από την Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, οι οποίοι επέλεξαν να φύγουν από την πατρίδα τους. Νόμιζαν ότι εκεί θα είχαν καλύτερο εισόδημα.

Το 2005, εκτιμήθηκε ότι περισσότεροι από 600.000 μετανάστες εργάζονταν μόνο στον κατασκευαστικό τομέα.

Ενώ ασχολούνταν με την επικίνδυνη εργασία της κατασκευής πολυώροφων κτιρίων πολλοί εργαζόμενοι τραυματίζονταν σοβαρά και άλλοι σκοτώνονταν. Αν και οι εργοδότες τους διαβεβαίωναν ότι θα τους κάλυπταν με υγειονομική περίθαλψη, στην πραγματικότητα τίποτα τέτοιοι δε συνέβη.

Η διαμαρτυρία των εργατών του Μπουρτζ Χαλίφα

Τον Δεκέμβριο του 2005, το ινδικό προξενείο στο Ντουμπάι υπέβαλε έκθεση στην κυβέρνηση της Ινδίας, η οποία περιέγραφε λεπτομερώς τα προβλήματα εργασίας που αντιμετώπιζαν οι Ινδοί ομογενείς στο εμιράτο. Η έκθεση τόνιζε την καθυστέρηση πληρωμής μισθών, την αντικατάσταση συμβάσεων εργασίας και τις υπερβολικές ώρες εργασίας ως μερικές από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ινδοί εργαζόμενοι στην πόλη. Το προξενείο ανέφερε επίσης ότι 109 Ινδοί εργάτες αυτοκτόνησαν στα ΗΑΕ το 2006.

Στις 21 Μαρτίου 2006, όσοι δούλευαν στην κατασκευή του Μπουρτζ Χαλίφα διέκοψαν κάθε έργο. Υπολογίστηκε ότι 2.500 εργαζόμενοι προκάλεσαν ζημιές 585.340 ευρώ, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες εργασίας, τους χαμηλούς μισθούς και την κακομεταχείριση. Κυνήγησαν και επιτέθηκαν σε αξιωματικούς ασφαλείας, εισέβαλαν σε γραφεία, έσπασαν υπολογιστές, προκάλεσαν ζημιά σε αρχεία και κατέστρεψαν περίπου δώδεκα αυτοκίνητα και εξοπλισμό.

Εργάτες οικοδομών που κατασκεύαζαν τερματικό σταθμό για το διεθνές αεροδρόμιο του Ντουμπάι πάτησαν «φρένο» στις εργασίες σε ένδειξη συμπαράστασης.

Ξένη εφημερίδα, σε δημοσίευμά της, στις 23 Μαρτίου 2006, είχε γράψει: «Τα παράπονα των εργαζομένων συχνά επικεντρώνονται στις κακές συνθήκες διαβίωσης και στη μη καταβολή μισθών. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας των ΗΑΕ, υπήρξαν 5.486 καταγγελίες για μη καταβολή μισθών πέρυσι. Ορισμένες εταιρείες έχουν κατηγορηθεί ότι «έχασαν» διαβατήρια μεταναστών εργαζομένων για να τους εμποδίσουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους».

Τον Σεπτέμβριο του 2005, περίπου 7.000 εργάτες οργάνωσαν διαδήλωση που διήρκησε 3 ώρες.

Οι άθλιες συνθήκες των οικοδόμων εργατών στους ουρανοξύστες

Οι εργάτες αναγκάζονταν να κοιμούνται 8 άτομα σε ένα δωμάτιο και να εργάζονται με εξαντλητικά ωράρια, υπερβολικά χαμηλούς μισθούς και χωρίς ασφάλιση. Οι καταυλισμοί ήταν αρκετά μακριά από την δουλειά τους, με αποτέλεσμα να χρειάζονται 1-2 ώρες, για να φτάσουν, ενώ εργάζονταν για 12 ώρες.

Ο Κουμαράν, ο 28χρονος τότε εργάτης σε ουρανοξύστη, είχε πει: «Νόμιζα ότι αυτή ήταν η χώρα των ευκαιριών, αλλά ξεγελάστηκα». Ο μισθός του ήταν 200 δολάρια.