Το γεωλογικό “θαύμα” που γέννησε την Μεσόγειο μετά από ξηρασία των 600.000 ετών. Τι συνέβη όταν εισέβαλε ο Ατλαντικός

Πριν από έξι εκατομμύρια χρόνια, η Μεσόγειος δε θύμιζε καθόλου αυτό που είναι σήμερα. Σχεδόν δεν ήταν καν θάλασσα, καθώς η τεκτονική δραστηριότητα είχε υψώσει μια οροσειρά στο Στενό του Γιβραλτάρ.

Αποτέλεσμα ήταν να αποκοπεί η σύνδεση της Μεσογείου με τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Χωρίς συνεχόμενη ροή νερού, η θάλασσα εξατμίστηκε και μόνο αλμυρές λίμνες παρέμειναν. Αυτή η περίοδος ονομάζεται Κρίση Αλατότητας του Μεσσηνιακού.

Πριν από 5,3 εκατομμύρια χρόνια, την οροσειρά διέσχιζε ένα ρυάκι που πήγαζε από τον Ατλαντικό Ωκεανό και κατέληγε στη Μεσόγειο. Η οροσειρά βυθιζόταν αργά μέχρι που οι κορυφές της έφτασαν στο επίπεδο της επιφάνειας του ωκεανού, και μια μέρα, η οροσειρά βυθίστηκε αρκετά ώστε το νερό να την καλύψει.

Από εκείνη τη στιγμή, το μικρό ρυάκι μετατράπηκε σε χείμαρρο, ο οποίος έγινε ποτάμι. Σύντομα ο ωκεανός έπεσε με τεράστια δύναμη στην ξεραμένη Μεσόγειο, τερματίζοντας την ξηρασία των 600.000 ετών.

Το νερό κινήθηκε με τρομακτική ταχύτητα, 32 μέτρα το δευτερόλεπτο, και όταν έφτασε στις ακτές της Σικελίας, τράβηξε μαζί του και τον αέρα, προκαλώντας ανέμους σαν καταιγίδα.

Αποτέλεσμα ήταν πολλά ψάρια να πεθάνουν από τη δύναμη του νερού, που τα μετέφερε από τον Ατλαντικό. Αυτή η τεράστια πλημμύρα σηματοδότησε την αρχή μιας νέας γεωλογικής εποχής, της Ζαγκλιανής.

Τα απολιθώματα που έχουν εντοπιστεί είναι δύσκολο να διαβαστούν με λεπτομέρεια. Ωστόσο, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι πριν η θάλασσα στεγνώσει, φιλοξενούσε ποικιλία ζώων, από αρχαίους καρχαρίες και θαλάσσια θηλαστικά μέχρι ψάρια και πολύχρωμα κοράλλια.

Από τα περίπου 780 είδη που υπήρχαν στη Μεσόγειο, πριν από την Κρίση Αλατότητας, μόνο 86 έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα

Το γεγονός ότι κατάφεραν να επιβιώσουν από τη πλημμύρα θεωρείται θαύμα

Αυτά τα ζώα, που περιλαμβάνουν κυρίως μαλάκια, πλαγκτόν και έναν αξιοσημείωτο θαλάσσιο γυμνοσάλιαγκα, πιθανότατα επιβίωσαν βρίσκοντας καταφύγιο σε μικρές περιοχές νερού που είχαν απομείνει αφού η θάλασσα εξατμίστηκε.

Καθώς το νερό άρχισε να μπαίνει ξανά στη Μεσόγειο από τον Ατλαντικό, η δυτική πλευρά της θάλασσας γέμιζε με απίστευτη ταχύτητα.

Υπολογίζεται ότι η θάλασσα ανέβαινε μέχρι και 10 μέτρα τη μέρα

Αυτό ήταν σαν να έπεφταν στη θάλασσα ποτάμια χιλιάδες φορές πιο μεγάλα από τον Αμαζόνιο. Το τεράστιο βάρος αυτού του νερού πίεζε τόσο πολύ τη γη, που ο φλοιός της γλιστρούσε πάνω στο λιωμένο, καυτό εσωτερικό του πλανήτη. Αυτή η πίεση προκάλεσε ισχυρούς σεισμούς που διαδόθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή.

Για τα ζώα που ζούσαν εκείνη την εποχή, όπως ο Μυότραγος, ένα είδος αγριοκάτσικου που είχε μετακινηθεί στις περιοχές της σημερινής Μαγιόρκα και Μενόρκα, αυτή η αλλαγή θα ήταν τρομακτική.

Οι σεισμοί, οι ισχυροί άνεμοι και ο ήχος του νερού που πλημμύριζε τη λεκάνη της Μεσογείου θα έμοιαζαν με το βρυχηθμό ενός τεράστιου τέρατος. Για αυτά τα πλάσματα, ήταν σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου.

Όταν η στάθμη των νερών ανέβηκε αρκετά, τα ύδατα πέρασαν πάνω από την άκρη της Σικελίας και κατευθύνθηκαν ανατολικά. Κάπου πιο ανατολικά, το νερό έπεσε πάνω σε ένα ακόμη εμπόδιο, την Άκρη της Μάλτας, που χωρίζει τη Μεσόγειο σε δυτική και ανατολική περιοχή.

Αυτός ο φραγμός έκανε το δυτικό μέρος της Μεσογείου να μοιάζει με ένα τεράστιο “μπολ”: για να περάσει το νερό στην ανατολική περιοχή, έπρεπε πρώτα να γεμίσει το δυτικό τμήμα της θάλασσας.

Μόλις το δυτικό μέρος της Μεσογείου γέμισε αρκετά, το νερό πέρασε πάνω από το “φράγμα” και πλημμύρισε την ανατολική πλευρά.

Έπεσε σε έναν γκρεμό βάθους περίπου 1,5 χιλιόμετρο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο μεγαλύτερος καταρράκτης στην ιστορία του πλανήτη.  Η πτώση του νερού προκάλεσε περισσότερους σεισμούς και η πλημμύρα έριξε σωρούς ιζημάτων στον πυθμένα της θάλασσας καθώς έτρεχε προς τα ανατολικά.

Από την επιφάνεια, δεν φαινόταν καμία αναστάτωση. Ο Ατλαντικός Ωκεανός έρεε ήρεμα στην αναγεννημένη Μεσόγειο.

Αρχική εικόνα: Wikipedia

Πηγή πληροφοριών: National Geographic