Όταν οι εργοστασιάρχες γύριζαν τα ρολόγια πίσω για να δουλεύουν οι εργάτες περισσότερο. Ο δρόμος από τις συνθήκες δουλείας, στο οκτάωρο (βίντεο)

Στα τέλη του 19^ου αιώνα, η εργασία στην Ελλάδα θύμιζε αποικίες σκλάβων στον αμερικανικό νότο.
Οι εργαζόμενοι  δούλευαν χωρίς καθορισμένο ωράριο, εφτά μέρες την εβδομάδα.
Δεν υπήρχε διάλειμμα, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη, επιδόματα.

Υπήρχαν και ορισμένοι «προνομιούχοι» που είχαν καθορισμένο χρόνο εργασίας.
Τα γκαρσόνια δούλευαν 15 ώρες, οι ναυπηγοί 12 έως 14 ώρες, τα τυπογραφεία και τα κλωστοϋφαντουργεία 10 με 12 ώρες και οι πιο «ευνοημένοι» ήταν εμποροϋπάλληλοι που σταματούσαν στις 10 ώρες.

Ο μέσος όρος εργασίας ήταν οι 12 με 14 ώρες δουλειάς.
Οι εργαζόμενοι δέχονταν τους όρους αδιαμαρτύρητα καθώς αυτοί ίσχυαν για όλους και η εναλλακτική ήταν η ανεργία και η πείνα.
Όταν στο Σικάγο οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν το οχτάωρο με σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος, 8 ώρες ανάπαυση»,  στην Ελλάδα ακούστηκε σαν ανέκδοτο.
Πολλοί εργοδότες γέλασαν με το αστείο, ίσως και οι εργαζόμενοι που βίωναν την πραγματικότητα.

Για πολλούς μάλιστα, η ανάπαυση ήταν ένα μικρό διάλειμμα πλάι στα μηχανήματα των εργοστασίων για να τα προσέχουν.

Οι εργαζόμενοι σχολούσαν όταν αποφάσιζε το αφεντικό τους. Μάλιστα υπήρξαν και ακραίες περιπτώσεις εργοστασίων, όπου το ρολόι έδειχνε πάντα την ώρα του αφεντικού.